Horst aan de maas

De wegen van het college van B&W van de gemeente Horst aan de Maas zijn ondoorgrondelijk. Waar B&W steeds laat weten greep te willen krijgen op de instroom van arbeidsmigranten en de omstandigheden van arbeidsmigranten te willen verbeteren, blijft B&W doorgaan met het verlenen van vergunningen voor de huisvesting van  arbeidsmigranten. Oók als die arbeidsmigranten gehuisvest worden in een tuinbouwloods, zoals nu gebeurd, op basis van een vergunning-aanvraag uit 2018. Vreemd, want bij een andere vergunningaanvraag uit 2018 heeft de gemeente de vergunningaanvraag afgewezen, omdat een vergunningaanvraag uit 2018 volgens B&W niet past in het huidige beleid. Dat schrijft de gemeente zelf bij een vergunningaanvraag voor  Bergerbaan in Sevenum.

Het college van B en W heeft besloten een omgevingsvergunning te verlenen voor het huisvesten van 52 arbeidsmigranten in een bestaande locatie (de tuinbouwloods!) aan de St. Jorisweg 70 in Hegelsom. De oorspronkelijke aanvraag – uit 2018 (!) - betrof de huisvesting van 92 arbeidsmigranten. Maar naar aanleiding van 21 zienswijzen - waaronder een zienswijze van de Werkgroep Huisvesting Arbeidsmigranten - heeft de aanvrager zijn plannen aangepast naar in totaal 52 arbeidsmigranten en wat marginale maatregelen in de aanvraag opgenomen die eventuele overlast door arbeidsmigranten op en rond het bedrijf zouden moeten beperken.

De aanvraag is vier jaar blijven liggen en er is in die tussentijd geen besluit genomen op de aanvraag. Dat was “op initiatief van de toenmalig wethouder”. Het is niet bekend wat de reden is van het initiatief van de toenmalig wethouder. En nu wordt er op basis van een “gewijzigde” aanvraag vergunning verleend. Op basis van de regelgeving die gold op de datum van de eerste aanvraag, in 2018 dus!

De datum van de wijziging van de aanvraag is door de aanvrager in het oude formulier over de oude geplakt (rode tekst: 20 juni 2023 – was eerder datum in 2018). Als het college van B&W de wijziging van 20-7-2023 als een nieuwe aanvraag had behandeld dan had de aanvraag volgens het huidige beleid getoetst moeten Dat wilde de gemeente kennelijk niet. Want ze heeft de aanvrager niet gewoon gevraagd een geheel nieuwe aanvraag in te dienen. In al haar wijsheid heeft de gemeente geoordeeld dat de wijzigingen “van ondergeschikte aard” zijn en daarom hoeft (zo stelt B&W) geen nieuwe aanvraag ingediend te worden. Terwijl er sinds 2018 veel nieuwe regelingen en wetten zijn ingevoerd en op het gebied van arbeidsmigranten veel is veranderd (er is bijvoorbeeld sprake van een cumulatie van huisvestingslocaties in de regio). En last but not least: het rapport van de Commissie Roemer is verschenen, dat een einde probeerde te maken aan de misstanden in de huisvesting van arbeidsmigranten. De vorm van huisvesting aan de St. Jorisweg - werken en wonen is gekoppeld - wordt in het rapport van Roemer omschreven als “huisvesting voor tweederangsburgers”. De werknemers zijn door deze constructie sterk afhankelijk van de werkgever. Ze zijn dan kwetsbaar en hebben geen huurbescherming, aldus “Roemer”.

Waar de gemeente de vergunningaanvrager zeer ter wille is hebben de indieners van de zienswijzen van de gemeente nooit een reactie gekregen op hun zienswijze. De vergunningaanvrager heeft die zienswijzen en het commentaar van de gemeente daarop wél ontvangen. Opvallend: de gemeente stelt dat ze de zienswijzen wel als “input” heeft geleverd aan de vergunningaanvrager, maar desalniettemin zijn alle 21 zienswijzen door diezelfde gemeente ongegrond verklaard. Het is duidelijk: voor de gemeente en de aanvrager zijn die zienswijzen en de te voeren omgevingsdialoog slechts af te vinken verplichtingen…

Wat de (nieuwe) omgevingsdialoog betreft is door de gemeente gesteld dat die gevoerd is om het plan te verbeteren. Terwijl de aanvraag er al lag en nauwelijks gewijzigd is. In de beschikking wordt door de gemeente gesteld dat er via die omgevingsdialoog draagvlak is gecreëerd. Onduidelijk is waar deze uitspraak op is gebaseerd. In de praktijk is in ieder geval gebleken dat het bedrijf de omwonenden slechts geïnformeerd heeft over haar plannen en vervolgens kritische opmerkingen vrijwel in zijn geheel aan de kant heeft geschoven of genegeerd. De oorspronkelijk ingediende aanvraag uit 2018 is dan ook door middel van knippen en plakken minimaal gewijzigd. Dat betekent dat de vergunning “permanent verleend wordt” en niet tijdelijk voor 10 jaar, zoals in het meest recente Paraplubestemmingsplan Huisvesting Arbeidsmigranten Horst aan de Maas wordt voorgeschreven. Ook is er geen accountantsverklaring aan de stukken toegevoegd, zoals verplicht is gesteld via het Paraplubestemmingsplan.

Ondertussen speelt op de achtergrond dat het college van B&W al vanaf maart 2023 weigert om via een Woo-verzoek opgevraagde informatie over de gang van zaken bij de vergunningverlening te verstrekken. Reden om naar de rechter te stappen om de gevraagde informatie alsnog af te dwingen. Het vermoeden dat er sprake is van onoorbaar handelen bij de procedure om te komen tot vergunningverlening wordt door de gang van zaken extra gevoed.

De weg om bezwaar te maken bij de Commissie Bezwaar en Beroep van de gemeente Horst aan de Maas – waardoor burgers geen kosten hoeven te maken (zoals bij het aantekenen van beroep wél het geval is) – is afgesneden. De Werkgroep Huisvesting Arbeidsmigranten overweegt nu bij de rechter beroep aan te tekenen tegen deze vergunningverlening.