Horst aan de maas

SP-raadslid Anthony van Baal durft nu al te voorspellen dat ‘de bril’ in Horst aan de Maas voor deze raadsperiode van vermoedelijk 4 jaar, het meest gebruikte woord zal worden. ’ Kijken door nieuwe brillen’. Dat wordt telkens weer genoemd door college, raad en ambtenaren. Maar als je dit woord al telkens gebruikt, dan moet je ook eens echt een andere bril opzetten.

Anthony van Baal: “Ik gruwel namelijk al, als ik in een overheidsstuk lees dat goederen, bijvoorbeeld straatmeubilair, hun technische levensduur al hebben bereikt. Ja, ook ik heb alle cijfermatige vakken genoten tijdens mijn opleidingen. Bedrijfseconomie, handelskennis enz. Ja dus ook ik weet en snap dat je goederen financieel af moet schrijven.

Maar met een andere bril kijken betekent dat we misschien wel eens echt een andere bril op moeten zetten. Het liefst zou ik derhalve met de raad van Horst aan de Maas tijdens een raadsexcursie eens echt die andere bril op zetten. Slechts 25 km over de grens eens in Mönchengladbach gaan kijken.
Andere brillen op zetten zoals wij hier willen, betekent ook om niet te schuwen om eens iets totaal afwijkends te doen. In Mönchengladbach moeten ze ook iedere euro omdraaien net als bij ons. Dat betekent dat men bij de gemeente in gebouwen zit die meer dan 100 jaar oud zijn en al zo’n 25 jaar lang niet meer verbouwd. Volgens onze begrippen - met de oude bril op - dus niet meer van deze tijd. Of een zes verdiepingen hoog gebouw van de gemeente uit de jaren ‘70. Nooit verbouwd. Geen geld EN het functioneert nog.

In Horst aan de Maas las ik in mijn raadstukken over de openbare verlichting, dat de armaturen de technische levensduur al hebben bereikt. In Mönchengladbach hebben de gebouwen, wegen, verlichting, civiele kunstwerken, al decennia lang hun technische levensduur overschreden. Maar met een andere bril kijken is misschien ook durven te zeggen: Het functioneert nog. Het kan natuurlijk mooier of moderner, maar iets wordt pas vervangen als het echt defect is EN als er geld voor is.

Je zou die wegen eens moeten zien in Mönchengladbach. En dan niet die grote winkelstraat, want die wordt wel mooi gehouden voor de vele toeristen. Voor onze begrippen - met onze bril op - is dit niet voor te stellen. Sterker nog, als er bij ons wegen zouden zijn die er uitzien als de gemiddelde straat in Mönchengladbach, zouden de buurtbewoners allang bij Hart van Nederland en dergelijke programma’s zijn geweest. Schande zou er over worden gesproken hoe het kan dat er al decennia lang geen algeheel onderhoud meer aan wegen plaatsvindt. Pas als de gaten zo groot zijn dat er schade verhaald kan worden op de gemeente, worden die gaten provisorisch gedicht. Eén groot hobbelwegdek, armaturen van rond WO2, precies voldoende volgens de veiligheidsnorm, meer niet.

Waarom niet bij beheerplan van wegen, sloten en bermen in het buitengebied, kiezen voor handhaving van de budgetten en daarmee voor lief nemen dat we niet overal een wegdek als een biljartlaken hebben. Dan liggen we nog steeds een jaar of dertig vóór op zo’n moderne stad als Mönchengladbach, in het welvarende Duitsland. Dat is met een andere bril kijken.

Geven we het geld uit aan mens of aan goed? Wij zijn nog lang niet zover hier. Niet dat ik zeg dat we geen geld meer moeten investeren in wegen - zeker niet (!) - maar de vraag is wel van belang: geven we het geld uit aan mens of goed? We laten de mens nog te veel in de steek. Wij zetten nog niet echt een andere bril op bij de gemeente Horst aan de Maas.

Een andere bril opzetten is eerst eens met die andere bril kijken.”