Horst aan de maas

De Werkgroep Huisvesting Arbeidsmigranten is blij met de onlangs gepubliceerde beleidsvoornemens ten aanzien van arbeidsmigratie van de Horst aan de Maas. Dat schrijft de werkgroep in een brief aan B&W en de gemeenteraad (zie bijlage). Horst aan de Maas wil geen nieuwe grote huisvestingslocaties voor arbeidsmigranten meer door voortaan een streep te trekken bij maximaal 99 bedden. Ook de omstandigheden voor buitenlandse werknemers moeten voortaan beter, met meer leefruimte en privacy dan nu de landelijk norm is. Volgens de werkgroep biedt de uitgangspuntennotitie een duidelijk kader dat door zijn degelijkheid en brede benadering een goede basis vormt voor de nadere uitwerking van het beleid. Veel van de punten die de werk-groep de afgelopen jaren (vanaf 2018) naar voren heeft gebracht in de discussie met “de politiek” ziet zij terug in de notitie. In de brief geeft de werkgroep aanvullend op de notitie wel nog enkele aanbevelingen die volgens de werkgroep het voorgestane beleid verder kan optimaliseren.

De werkgroep constateert dat een aantal zaken die betrekking hebben op arbeidsmi-granten niet geregeld kunnen worden op gemeentelijk niveau, maar door hogere overheden wordt bepaald. De werkgroep stelt voor om – waar mogelijk in samenwerking met andere gemeenten en organisaties – te lobbyen naar die hogere overheden en de lobby-punten ook concreet te benoemen in de beleidsnota.

Tegenover de opvatting dat Nederland “niet zonder arbeidsmigranten kan”, stelt de werkgroep dat het gaat om een door de “arbeidsmigrantenindustrie” zélf gecreëerde behoefte betreft, gericht op winstmaximalisatie. Om het aantal arbeidsmigranten terug te dringen dient er volgens de werkgroep nadrukkelijker gebruik gemaakt worden van lokaal aanwezig arbeidspotentieel. Dat is nodig om een aantal negatieve gevolgen van arbeidsmigratie, zowel in Nederland als in de thuislanden, te voorkomen of bestrijden.

Daar waar B&W alleen taalverwerving wil inzetten voor zogenaamde “longstay-arbeids-migranten pleit de werkgroep ervoor dat ook te doen voor shortstay-arbeidsmigranten. Dat is volgens de werkgroep onder andere nodig in verband met de veiligheid op de werkvloer, waar eenduidige communicatie van groot belang is.

De gemeente wil seizoenshuisvesting hergebruiken om zo het aantal nieuwe huisves-tingslocaties te beperken. De werkgroep zet daar vraagtekens bij. Het kan ertoe leiden dat ‘huisjesmelkers’ dit te misbruiken. De werkgroep vraagt om bij de uitwerking van het beleid ervoor zorg te dragen dat dat voorkomen wordt.

Dakloosheid is volgens de werkgroep geen incidenteel fenomeen, maar een structureel gevolg van de opzet van de arbeidsmigrantenindustrie. Om dakloosheid te voorkomen vraagt de werkgroep aanvullend op het voorgestelde beleid om een aantal preventieve maatregelen, zoals verplichte begeleiding van arbeidsmigranten door de werkgever en huisvester om te anticiperen op de ontwikkeling en wensen van de arbeidsmigrant, ook met betrekking tot de lengte van diens verblijf in Nederland en het verplichten tot een opzegtermijn van het huurcontract van minimaal eén maand.

Naast een aantal andere punten (juridische ondersteuning van arbeidsmigranten, de “niet-ingezetenen-belasting”, het ”Meedoenplan”, streven naar de bouw van aanzienlijk meer  (sociale huur-)woningen voor autochtonen en longstay-arbeidsmigranten, het verplichtend karakter van de zogenaamde “omgevingsdialoog”, registratie) pleit de werk-groep ook voor de oprichting van een adviesplatform, om ontwikkeling te volgen om daar waar nodig – op flexibele wijze – beleidsmatig op in te spelen en waarin alle belangrijke partijen onder leiding van de gemeente (bij voorkeur de beleidsverantwoordelijke wet-houder) regelmatig met elkaar overleggen over noodzakelijke beleidsaanpassingen.

Bijlage: 

Brief van de Werkgroep aan B&W en de gemeenteraad met reactie op de uitgangspuntennotitie arbeidsmigratie