Horst aan de maas

Het is een groot succes. Het Nationaal Zorgfonds. Tenminste: gemeten naar de aanhang en aandacht die het krijgt. Meer dan 157.000 mensen steunen inmiddels het plan van de SP voor een stelsel zonder zorgverzekeraars en eigen risico. „Elke seconde komt er een handtekening bij”, zei Roemer tijdens de Algemene Beschouwingen.

Kan het plan ook in de praktijk een succes worden? Daarvoor is politieke steun nodig. Behalve van de SP komt die nu alleen van 50Plus en de Partij voor de Dieren. Premier Mark Rutte was duidelijk: hij is tegen. PvdA-voorman Diederik Samsom viel Roemer zelfs keihard aan op de financiële onderbouwing van het plan, ondanks de toetsing hiervan door het Centraal Plan Bureau.

Sinds 2006 kopen zorgverzekeraars namens hun klanten zorg in bij ziekenhuizen, verpleeginstellingen, fysiotherapeuten en andere hulpverleners. Het is de bedoeling dat zorgverzekeraars ziekenhuizen en artsen dwingen hun diensten tegen een scherp tarief te bieden. Zo wordt de zorg minder duur, is het idee. De verzekeraars concurreren met elkaar; ze bieden uiteenlopende zorgpakketten en proberen ieder jaar zo veel mogelijk mensen met hun polissen te verleiden. Die concurrentie noemt de SP ongezond. Het zou ervoor zorgen dat niet iedere Nederlander altijd de zorg krijgt die hij nodig heeft.

Het Nationaal Zorgfonds is de oplossing, volgens de SP. Dit systeem kent één inkoper van zorg, die de huidige negen zorgverzekeraars vervangt. Er komt één polis, in plaats van de ruim zestig die nu ‘op maat gesneden’ worden aangeboden. De voorstanders van het fonds willen ook van het verplichte eigen risico af, de 385 euro die mensen moeten meebetalen aan de zorgkosten die ze maken. Te veel, vinden de partijen. Het eigen risico is een boete op ziek zijn, maar dat ziek zijn daar kan geen mens iets aan doen. Het zorgt er zelfs voor dat mensen zorg gaan mijden, totdat mijden geen optie meer is. Als je dan alleen al naar de kosten kijkt zijn deze significant hoger, laat staan als je naar de mens zelf kijkt.