Horst aan de maas

Weet u nog hoe het zat toentertijd? Maria en Jozef moesten van hun woonplaats naar hun geboorteplaats voor een volkstelling. In dit geval betekende dat een ‘ritje’ van zo ongeveer 110 km met behulp van enkel een ezeltje. Van Horst naar Culemborg. Jahaa… te voet, náást die ezel, hè Jozef. Gaat ons voorstellingsvermogen nu vér te boven. Maar … hoe is het nu?

Aan de Europese grenzen worden  opnieuw ‘volkstellingen’ gehouden en zijn er ‘volksverhuizingen’ gaande, die ons voorstellingsvermogen vér te boven gaan. Duizenden mensen die huis en haard verlaten om elders (bij ons?)  een beter leven te vinden. En wat doen wij? Sluiten die grenzen! Wegsturen die lui! Opzouten! Net zoals Maria en Jozef bij de herberg: er is voor u helaas geen plaats. De facto zijn we misschien geen lor opgeschoten in dik tweeduizend jaar. Leve de beschaving. “Laat ons een weinig verder gaan … in een huizeken zullen wij rusten …” prevelde Jozef waarschijnlijk voor zich uit, in de hoop op een beter leven (bij ons?). Hebben wij hem (en zijn vrouw en kind) dat gegeven? Vraag u in gerede af met Kerst: hebben wij hem dat gegeven? Zou best kunnen van wel. Zou best kunnen dat u al van alles doet om de wereld mooier en beter te laten worden. Prima! Maar toch knaagt er altijd een beetje dat stukje dat zegt, dat we er - met z’n allen - nog nét te weinig aan doen. ’n Nieuwe kans.