Horst aan de maas

Afgelopen week heeft een meerderheid van de gemeenteraad van Horst aan de Maas vraagtekens gezet bij de plannen voor grootschalige ouderenhuisvesting in het centrum van Horst (Hof te Berkel).
Al vanaf het moment dat de plannen werden gepresenteerd heeft de SP vraagtekens gezet bij dit project. Ouderen moeten de kans krijgen om net als alle burgers zoveel mogelijk te wonen waar ze willen, ook als ze straks zorg nodig hebben.

In 2004 werden de plannen voor een nieuwe 'woonzorgzone' in het centrum van Horst met veel poeha gepresenteerd. Toenmalig burgemeester Frissen sprak de wens uit om rijke ouderen aan te trekken. De Zorggroep Noord-Limburg – de organisatie die de zorg zou gaan aanbieden – sprak over een nieuw concept en ook Wonen Horst zag kansen.

“Zonder de ouderen bij de plannen te betrekken werd begonnen met het ontwikkelen van een stedenbouwkundige visie”, zo merkt Thijs Coppus op. De insteek was zondermeer grootschalig. In de eerste studie was sprake van woontorens, parkeergarages en appartementen.
In plaats van de behoefte van de Horster ouderen als uitgangspunt te nemen, werd gekeken naar het aantal woningen, de opbrengsten en ging de visie niet verder dan 'de stenen en de gipsplaten'.

Door meteen voor deze insteek te kiezen is men in Horst nooit verder gekomen dan een slepende discussie over de buitenkant en de financiën. Terwijl in Baarlo, Venray en Reuver de schop in de grond ging, werd in Horst nog steeds gesproken en werden de plannen langzaam ingehaald door nieuwe maatschappelijke ontwikkelingen.

De afgelopen jaren is er steeds meer aandacht gekomen voor voorzieningen op dorps- en buurtniveau. Ouderen in de dorpen willen graag in hun eigen dorp oud worden, ook als ze zorg nodig hebben.
Dit betekent dat de voorzieningen niet geconcentreerd, maar verspreid over de gemeente worden gerealiseerd. Ook in Horst aan de Maas is deze ontwikkeling zichtbaar: in kernen als America, Lottum en Horst zijn huiskamerprojecten opgezet waar ouderen elkaar kunnen ontmoeten, gezamenlijk kunnen eten en samen activiteiten kunnen ondernemen. Ook in Melderslo zijn plannen voor een dergelijke voorziening.

De ouderen in onze regio zijn het veelal niet gewend om in een flat te wonen. Ze komen van het platteland en zijn gewend aan ruimte, een tuintje en hechte sociale contacten. Mensen willen de mogelijkheid hebben om naar buiten te gaan, een huisdier te hebben en om mensen uit hun vertrouwde omgeving om zich heen te hebben. Een wijk vol appartementen op één plek in de gemeente sluit niet op deze behoeften aan en ontneemt veel mensen de kans om op hun eigen manier oud te worden.

Volgens Thijs Coppus moet de gemeente Horst aan de Maas samen met zorgorganisaties en woningcorporaties inspringen op deze ontwikkelingen door nu radicale keuzes te maken en het roer om te gooien. “De kracht van Horst aan de Maas ligt niet geconcentreerd in een kern, maar in de tien dorpen. Hier moeten de plannen voor nieuwe woningbouw voor ouderen met bijbehorende voorzieningen op worden afgestemd”, stelt de SP-voorman.

“Dit betekent dat het plan voor een grote woonzorgzone in Horst los moet worden gelaten en verpleeghuis Elzenhorst en verzorgingshuis Berkele Heem geleidelijk worden ontmanteld. Hiervoor in de plaats komen zorgwoningen en groepswoningen voor ouderen in de dorpen. Denk hierbij aan de woningen voor gehandicapten in de dorpen en buurten. Bijkomend voordeel is dat dergelijke woningbouw nieuwe voorzieningen aantrekt. Door multifunctioneel te bouwen en scholen en verenigingen hierbij te betrekken ontstaan er nieuwe kansen voor gemeenschapsvoorzieningen, een dorps- of buurtwinkel en spreekkamers voor een Wmo-consulent van de gemeente, de huisarts, fysiotherapeuten en maatschappelijk werk”, ontvouwt SP-er Coppus zijn visie. “Na het verdwijnen van een deel van de verpleeg- en verzorgingshuiscapaciteit is in Horst plaats voor een nieuw (bovenwijks) zorgcentrum voor de regio. Naast een aantal woningen voor ouderen, kunnen mensen hier revalideren en wordt er specialistische verpleeghuiszorg geboden. De tijd is rijp om andere keuzes te maken, afscheid te nemen van alle grote plannen en te kiezen voor kleinschalige huisvesting in de dorpen”, sluit Thijs Coppus af.