Horst aan de maas

Steeds vaker zie je dat mensen de indruk wekken dat ze “een ander” en zeker “de ander” niet nodig hebben. Het is een logische stap – en kennelijk geen schande - om vanuit die gedachte te constateren dat jij het alleenrecht hebt op de omgeving waarin je leeft en dat je daarom kunt doen en laten wat je wilt.

Zeker als dat gekoppeld is aan het nastreven van jouw succes of gewin. Mensen die last hebben van jouw gedrag en dat ook zeggen, zijn dan al vlug zeurpieten, die maar ergens anders moeten gaan wonen. Eén verschijnsel dat een uitvloeisel is van de idee dat het individu uitgangspunt dient te zijn in de samenleving, waarbinnen het recht van de sterkste zegeviert.
Naar mijn idee dienen individuele rechten van mensen begrensd te worden door de individuele rechten van andere mensen. Dat noopt die mensen tot samenwerken, om samen te kunnen leven. Zeker in een klein kikkerlandje als Nederland met zoveel mensen op een hoop. Dat vraagt om regels. Regels die er soms toe leiden dat het gewin – of de vrijheid van handelen - niet zo groot kan zijn, als jij je gewenst of gedroomd had. Dat je met iets minder genoegen moet nemen. Je kunt niet tot aan het gaatje gaan voor je eigen kansen.
Willen we een sociale samenleving, dan moet het besef groeien dat we niet alleen verantwoordelijk zijn voor ons eigen leven en geluk, maar tevens voor het geluk van de andere, de naaste, de buurman. Dan zal duidelijk zijn dat niemand ontslagen is van de plicht rekening te houden met de ander. Ook als die ander andere belangen heeft dan jij. Is dat je uitgangspunt, dan kun je samen heel veel problemen oplossen. Dan kun je samen leven.

Paul Geurts
Juli 2005

Klik hier voor de eerdere columns die op deze website geplaatst zijn.

Wilt u reageren op deze column? Dat kan: