Respect voor de publieke sector???
Afgelopen week hoorde ik een aantal berichten na elkaar.
Het eerste ging over de ziekenhuizen die overvol liggen met coronapatiënten en waar men bang is dat ze in een situatie terecht gaan komen te moeten kiezen welke patiënt recht heeft op een intensive care-bed en wie niet.
Daarop volgde een bericht over de beloofde bonus van 500 euro voor de zorgmedewerkers. Die zou niet aan iedereen uitgekeerd kunnen worden, want er was onvoldoende budget voor. En dat terwijl inmiddels verloven voor de meivakantie zijn ingetrokken, de verzorgenden al meer dan een jaar op de toppen van hun kunnen werken en er diensten van 12 uur gedraaid moeten worden om alle patiënten te kunnen helpen.
Daarna hoorde ik een bericht over het heropenen van winkels en terrassen én een aantal experimenten om onze samenleving weer terug te laten gaan naar het oude.
En toen bedacht ik me dat zoveel mensen het op dit moment heel moeilijk hebben, qua gezondheid, in hun (gebrek aan) contacten, moeilijke werkomstandigheden, een zaak die failliet dreigt te gaan en dergelijke. Het valt niet mee. Maar toch: de hele publieke sector – onderwijs, veiligheid en de zorg – werken al meer dan een jaar keihard en op een hele andere manier dan zij gewend zijn. Mensen worden ziek van hun werk.
Dan voelt het niet uitkeren van de zorgbonus, zoals afgesproken, als een vette middelvinger omhoog en een klap in het gezicht naar alle mensen die de samenleving overeind houden.
Ik zou juist de duim omhoog willen steken naar al die mensen die in de publieke sector waken over onze veiligheid, zorg of onderwijs. Daarom maak ik een diepe buiging en zal ikj blijven knokken voor een passende waardering.
Sonja
